Veertig jaren bij de Post – een interview met Bé Bosman

G: Een nieuwe stad toen nog. Dat moet ingewikkeld zijn geweest?

B: Zeker, een stad met veel problemen. Een mix van stugge Kampenaren en vlotte Amsterdammers. Grootste uitdaging was het ziekteverzuim omlaag te krijgen, toen ik kwam was dat 30%. Dat is echt astronomisch! Hoe dat kan in zo’n plaats? Ik denk dat het komt omdat de leidinggevenden niet in staat waren een gemeenschap met gezamenlijke waarden te creëren, er was geen betrokkenheid. Men kwam er om geld te verdienen en als dat kon met niet te werken, was dat ook goed. Ik herinner me een ochtend dat ik binnenkwam en een aantal bestellers me aanhield. Ze wilden met me praten, want het was veel, veel te druk. Een uur lang hielden ze me op. Ik zag ze weg gaan en een half uur voor het einde van hun dienst weer binnenkomen. Ik heb ze toen bij me geroepen en gevraagd: Heren twee mogelijkheden: ik laat de diensten opnieuw uitrekenen door de afdeling organisatie of we laten het maar zo. Zeker weten dat ze het graag nog even zo wilden  laten!

G: Hoe pakte je dat verder aan?

B: Bij herhaling wel het goede verhaal vertellen natuurlijk. En ook voorbeeldgedrag laten zien, hoe moet het wel en hoe moet het niet. Ik herinner met dat een besteller zich ziek meldde, de rug speelde op. Met de hoofdbesteller gingen we op huisbezoek en we zagen hem met een kruiwagen heen en weer lopen. Binnen een uur moest hij op kantoor op het matje komen. We schreven verlof af en het was voor iedereen duidelijk dat dit soort grappen niet gepikt werd. Ook zagen we eens dat een zieke met foto en al in de krant stond, hij kon niet werken, maar op zondag wel voetballen. Ja meneer, dat is iets héél anders. Of toen ik met de hoofdbesteller op huisbezoek ging na een ziekmelding. Hij was niet thuis, maar we zagen hem achter het bovenraam bij de buren. Hij moet op het (bijna versleten) matje komen, werd ontslagen. Hij protesteerde tot de Raad van Beroep, maar het ontslag was terecht. Je moet je wel aan de voorschriften tot thuis blijven bij ziekte houden.

Een beetje triest was het verhaal van een besteller die bij een klant was binnengevlucht omdat een kraai hem achtervolgde. We gingen hem halen en verdorie, toen we buiten kwamen in een groepje begon die kraai weer hem aan te vallen! Dat vergeet je niet.

G: En toen terug naar Zwolle?

B: Ja, die 30% ziekteverzuim was 10% geworden. Nog onbevredigend, maar Peter van Minderhout, toen Hoofd Personeelsdienst vroeg me in 1988 om waarnemend hoofd te worden. Voor de verzelfstandiging van de PTT op 1 januari 1989 fuseerden de districten tot regio’s. Ik werd toen Hoofd P&O van het Dienstencentrum. Toen dat enige tijd later werd opgeheven verhuisde ik voor een baan naar Groningen (dat vond mijn dochter van 15 niet leuk!). Ik kreeg de functie met de mooie naam Productmanager Besteldiensten. De bestelkantoren in de stad Groningen vielen onder mij. Mijn taaiste klus in die periode was het afbouwen van het nachtproces aan de Achterweg. Een groep die ik gemakshalve maar “gesjeesde studenten” noemde had tot taak om ’s nachts de bundels die aan kwamen te sorteren over de bestelkantoren. Dat traineerden ze, de nacht door praatten ze over triviale zaken, en op het einde van de nacht moest de post nog even weg. Zo werd het hele afvoerproces verstoord en zaten op de bestelkantoren mensen duimen te draaien in de voornacht. Tijdens een werkoverleg kreeg ik vooral te horen dat ze heel druk waren en, wist ik dat er een film was waarin ze lieten zien dat in Amerika bij de post een chef werd vermoord? Na veel discussie waren ze het er mee eens dat niet de eigen organisatie afdeling maar de afdeling van Zwolle een onderzoek ging doen. Toen die drempel over was konden we het afbouwen. Ik herinner me nog wel dat ooit een dwarsligger bij een demonstratie in Duitsland werd opgepakt. In zijn dossier stond dat hij als zoiets nog één keer gebeurde hij werd ontslagen. Dat deden we. Er werden zelfs Kamervragen over gesteld. De heer Scheepbouwer belde nog om te zeggen dat hoe de politiek er ook over oordeelde, hij achter ons stond.

G: De reorganisaties volgden elkaar steeds sneller op. De regio’s werden opgeheven in de jaren 1994/1995. Waar kwam je toen terecht?

B: Ik kon gelukkig in Groningen blijven en kreeg de mooie baan van manager van het Servicecentrum van het Rayon Groningen onder rayonmanager Lute Rademaker. Dat heb ik drie jaar gedaan. Voor het eerst kreeg ik een eigen PC op een bureau. (Ik had wel eens zo’n zware laptop gehad, herinner me dat ik een floppy er uit trok om een getypt stuk af te sluiten, dat bleek toch anders te werken). In deze rol had ik onder me een financiële afdeling, een personeelsafdeling en de algemene zaken.

De volgende reorganisatie vond plaats in juni 1998. Post en Telecom splitsten en dat maakte dat Post een eigen Vastgoed afdeling moest oprichten. Ik had totaal geen verstand van vastgoed, dat vond men geen bezwaar. Ik werd teammanager onder Peter Savelberg en Len van Reekom. Ik trad wel een andere wereld binnen. Ik herinner me chique werkconferenties in Rotterdam en Amsterdam. Ook waren we ooit drie dagen in Maastricht. De dineerden in Château Neercanne (net als enige tijd daarvoor de Europese regeringsleiders) en overnachten in Château Sint Gerlach. Echt, ik durfde mijn collega’s niet te vertellen waar ik geweest was! In Utrecht mocht ik een cursus volgen om mijn vastgoedkennis op peil te brengen. Dat was heel interessant. Ik was veel onderweg want ik kreeg als regio heel Noordoost Nederland, een stukje Gelderland en Noord-Holland boven het Noordzeekanaal. Op een mooie dag werd ik gebeld door Len. Wat hij nu allemaal in de krant las over het postkantoor Zutphen! Maar ik had niets gezegd. Een creatieve journalist had een mooi verhaal verzonnen en mijn naam misbruikt.