G: Hoe komt het dat informatie zoals die duik in de Rozengracht in de familie bewaard is?

H: (Zoekt) In 1950 vierde opa zijn 40-jarig jubileum. Bij die gelegenheid maakte mijn moeder samen met haar zus een lang gedicht waarin zijn werkzame  levensloop geschetst werd. We hebben nog een keurig doorslag van het getypte exemplaar. Mooi verwoord hierin is het verhaal dat hij aan de hoofdbesteller vroeg of hij mocht gaan bezorgen in de Grensstraat (waar je met drie bestellingen per dag dan drie keer door heen kwam). Daar woonde een charmante jongedame waar hij op 21 september 1916 mee trouwde. De Eerste Wereldoorlog verstoorde wel de idylle. Want opa moest in 1913 eerst 8,5 maand in dienst, toen hij daar uit kwam werd hij weer gemobiliseerd bij het begin van de oorlog in 1914, vier jaren lang was hij onder de wapenen, onder meer in Hilvarenbeek.

G: Een moeder die hoopte op een carrière van haar zoon, een jong gezin om te onderhouden. Ongetwijfeld wilde je opa vooruitkomen bij Post?

H: De stukken laten zien dat hij in 1921 slaagde voor het examen voor conducteur (zie de noot onder voor uitleg over deze functie). Maar in de ambtenarij van toen betekende dat niet direct promotie, je moet blijkbaar wel op je beurt wachten, want pas in 1925 werd hij benoemd tot conducteur in ’s Hertogenbosch. (Noot van G: dat je op je beurt moest wachten voor een promotie bij Post duurde tot in de jaren 80 van de 20^e eeuw). Een enorme overgang van Amsterdam naar het katholieke zuiden. Nederland was in die tijd een totaal verzuild land. In Den Bosch voelde opa zich thuis in de socialistische zuil, daarin werd hij erg actief. Het gedicht verhaalt dat hij maar voor één jaartje zou gaan, maar ze gingen nooit meer weg. Ook niet toen hij nog een keer de kans kreeg om terug te gaan naar Amsterdam. Ze woonden in Den Bosch aan de Celebesstraat 7.

G: Ik zie dat hij al heel wat meer ging verdienen dan als hulpbesteller!

H: Klopt. Op zijn benoemingsbrief waarin hij geplaatst wordt aan het Spoorwegpostkantoor No 4 staat dat hij 1920 gulden jaarlijks ging verdienen. Maar carrières gingen toen langzaam. Hij had wel onrustige oorlogsjaren. De familie zat heel wat keren in angst als opa onderweg was met de trein en de spoorwegen leden onder beschietingen door de geallieerden.

G: Ik begreep ook dat het post-familiebedrijf gewoon voort ging?

H: Mijn moeder Hillegonda Catharina Odinot werd op 1 maart 1939 door referendaris van Beurke (als ik het handschrift goed ontcijfer) beëdigd.  Ze werd “reserve lokale kracht”. Daarvoor moest ze wel een psychologisch onderzoek ondergaan. Ze ging tijdens haar opleiding 30 gulden per maand verdienen. Maar op 1 juni 1946 werd ze ontslagen als typiste omdat ze ging trouwen. Dat moest toen. En toch schreven ze op de ontslagbrief “op verzoek”!

G: En hoe ging het verder met je opa?

H: Hij werd op 7 februari 1947 bevorderd tot conducteur der eerste klasse, met terugwerkende kracht vanaf 1 januari 1946. Zijn jaarloon werd toen 2137,50 gulden. Op 16 maart 1950 vierde hij zijn 40-jarig jubileum. Deze prachtige oorkonde ondertekend door de directeur-generaal dr. Neher, herinnert hier aan. Op 1 februari 1955 werd hij eervol ontslagen als employé 1^e klasse, en ging een invaliditeitspensioen in.  Dat verwonderde niet, hij had al vele jaren last van reuma, dat kon je goed zien aan zijn handen. Maar hij heeft niet lang van zijn pensioenkunnen genieten, want hij overleed al op 7 maart 1957. In de regionale krant lezen we in een memoriam dat hij vier jaren ziek is geweest. Zijn inzet voor de socialistische zaak wordt geprezen. Hij was penningmeester van de SDAP, actief bij de socialistische muziekvereniging en het koor Morgenrood. Ook was hij penningmeester van de Blauwe (Knoop) NV.

G: Hugo, dank voor deze inkijk in je familiegeschiedenis.  Wat me vooral opvalt is hoe mooi al die oorkonden en brieven die Post verzorgde bij veranderingen in jullie archief bewaard zijn gebleven. Een hoogtepunt vind ik die prachtige penning die hij kreeg bij zijn pensionering in 1955!