Demolition Day aan de Achterweg 1 in Groningen – een persoonlijke terugblik

Guus had als thuisbasis bij Post van 1996 tot en met 2013 een kamer in de kantorenflat naast het EKP in de stad Groningen. In dit gebouw zat eertijds de districtsdirectie van het postdistrict Groningen, later de Centrale Afdeling Gebouwen en het Rayon Groningen. Rond 1995 verhuisde Gerda Darwinkel de afdeling ITF Administratie van de Business Unit Brieven van het Hunzehuis, aan de andere kant van het spoor naar de Achterweg. De afdeling werd later Administratie Mail en nog later Finance & People Services genoemd.

Op donderdag 20 september 2018 krijg ik een mailtje van Agnes Bueneker: “Ga je zaterdag 22 ook kijken aan de Achterweg, het is dan Open Dag van de sloop?” De dag heet Demolition Day. Daar had ik, heel eerlijk gezegd, nog nooit van gehoord. Google Translate leert me dat Demolition “gewoon” sloop betekent. Op deze dag stellen grote sloopbedrijven hun locaties open om aan buurtbewoners en andere belangstellenden uit te leggen hoe het slopen in zijn werk gaat.

Mijn echtgenote is nog steeds druk met post bezorgen en een blik in de overvolle agenda van een gepensioneerde leert me dat ik nog best een gaatje heb. En van een  bezoek aan het restaurant in mijn oude kamer op de 8^e is ook nooit iets gekomen. Mijn nieuwsgierigheid geeft de doorslag (zoals meestal).

Zo rond een uur of twee kom ik aan. Uiteraard per bus vanaf de P+R Hoogkerk – ik mis mijn parkeerplaats wel. Ontvangst met koffie en koek. Ik had drommen mensen verwacht, maar het is nog erg rustig. Ik kan aansluiten bij een groep die een rondleiding gaat krijgen. Rood hesje aan, gele helm op. Betreden is natuurlijk wel een risico. Vanwege de nabijheid van het spoor slopen ze de hoogbouw volgens de Japanse methode van binnenuit. Het puin wordt, vanwege de recycling al gesorteerd, naar beneden gestort door de liftschacht. Via de brandtrap gaan we omhoog. Ach, ik herinner mij die trap vooral van omlaag lopen tijdens brandoefeningen.

Op de derde en zesde etage wordt stilgehouden voor een uitleg. Ach, denk je dan, de zesde. Daar zat toch de lonengroep? En het secretariaat. Was dit niet het printerhok? De meeste tussenwanden zijn al weg. De rondleider meldt n.a.v. een vraag van een van de deelnemers dat het pand heel netjes was achtergelaten. Dat zien ze wel eens anders!

Voor de derde keer pas in al die jaren mag ik op het dak. Ik vind het uitzicht weer adembenemend. Als we weer terug zijn op de begane grond wordt ons in de receptie uitleg gegeven over de wijze waarop, uiterst veilig, het asbest wordt verwijderd. Dat is ingewikkeld. Die witte pakken en maskers kunnen ze ook nooit lang achter elkaar dragen. Na een paar uur moeten ze zich helemaal uitkleden, douchen en dan mogen hun burgerkleren weer aan. Asbest zat vooral in de muurpanelen. Absoluut veilig in onze jaren, zolang je er maar niets mee doet. De heipalen blijven overigens voorlopig in de grond. Het er uithalen zou de ondergrond maar nodeloos onrustig maken. T.z.t. zien ze dan wel weer.

We kunnen nog een folder meenemen met een tekening van de nieuwe situatie en dan sta ik bijna twee uur later weer bij de bushalte naar huis. Is weemoed dan het overheersende gevoel? Nee! Ik voel vooral bewondering voor de vakmensen die zo zorgvuldig en enthousiast met hun vak bezig zijn. Dat is altijd fantastisch om te zien. Het is hetzelfde vakmanschap (maar dan anders) dat jaren door ons (ik schrijf “ons”, zo voelt het ook nog) in het gebouw gepraktiseerd is. En in de bus bedenk ik me dat ik dit zo wel een heel mooi afscheid vond van het gebouw waar ik bijna zeventien jaar het overgrote deel van mijn tijd heb doorgebracht. Ik had alleen wat meer oud-collega’s verwacht met dezelfde nieuwsgierigheid!